En de winnaar is … Teije Venema!

Zaterdag werd op het festival de prijs voor het beste ultrakorte verhaal uitgereikt aan Teije Venema. Een glunderende Teije staat tussen de jury. Zijn verhaal hebben we hier integraal met zijn toestemming overgenomen onder de feestelijke foto.

Van links naar rechts Connie Franssen (jury en tekstschrijver), Teije Venema (feestvarken), Lex Jansen (jury en uitgever Magnolia),  tweede prijswinnaar Louise van Leeuwen en (buiten beeld) Thomas Heerma van Voss (jury en literair schrijver).

Dertien hoog

Alles staat klaar. Links staat de geopende fles, je hebt het glas volgeschonken. In het midden ligt het gelinieerde papier met daarop de balpen. De tabletten heb je uit hun strips gehaald, ze liggen op een hoopje aan de rechterkant van het papier. Bach uit de boxen, Mein liebster Jesus ist verloren. Dit is het laatste wat je nog moet doen, dan ben je klaar. Je schrijft:

‘Lieve … , ‘

Lieve wie? Wie gaat dit wat aan? Wie kent je nog? Je hebt jezelf van alle banden bevrijd. Geen familie, geen vrienden. Wie zal dit als eerste lezen? De schoonmaakster, zij heeft de sleutel. Is ze lief? Je hebt geen idee. Jij zwijgt, zij zwijgt. Mooi is ze wel, ondanks haar leeftijd, daar ben je niet blind voor. Maar lief? Daarvoor moet je iemand kennen.

‘Lieve schoonmaakster,

Schoonmaakster,

Ik heb verloren.’

Wat heb je verloren? Weet je eigenlijk wel wat dat is, verliezen? Want om te verliezen moet je eerst de wil hebben gehad om te winnen. Dat lef heb jij nooit gehad, om te willen winnen. Jij wilde niet eens meedoen. Verdwijnen, dat is alles wat je ooit hebt gewild. Wat moet jij hier nou opschrijven? Wat heb je te melden? Je bent uit je ei gekropen om jezelf futloos uit het nest te laten vallen. Dat wat jij van plan bent, verdien je niet eens. Durf nou eens iets, voor het eerst van je leven!

Je schuift de stoel naar achteren, pakt met je linkerhand de prullenmand van onder de tafel en veegt met je rechterhand de tabletten erin. Je woont op dertien hoog.

…

Een sleutel wordt in een slot gestoken en omgedraaid, een deur zwaait open. Een vrouw van rond de vijftig met opgestoken zwarte haren stapt binnen in een smetteloos appartement op de dertiende verdieping. Haar figuur is recht en trots. Haar donkere ogen en de lijnen in de huid van haar gezicht vertellen dat ze weinig geluk heeft gekend. Het is een mooie vrouw. De vrouw kijkt verbaasd rond, er ligt nog geen stofje. Het is begin januari. De deur naar het balkon staat open. Het is koud in de kamer. Op de tafel in het midden van de kamer ligt een vel papier. Ze loopt naar de tafel. Het vel is beschreven in een handschrift dat ze kent. Ze leest:

‘Lieve schoonmaakster,

Ik vind u prachtig. U bent niet meer de jongste. Uw bruine ogen zijn groot en triest, u hebt vast van alles meegemaakt. Ik heb daar nooit naar gevraagd. We zwegen voornamelijk. Dat spijt me. Ik had u vragen moeten stellen. Ik had u moeten vertellen hoe mooi u bent.

Wie wil vallen, kijkt naar de grond. Wie omhoog kijkt, wil vliegen. Ik heb altijd naar de grond gekeken. Maar nu wil ik dat niet meer. Daarom ben ik weg gegaan en ik kom nooit meer terug. U mag alles hebben. De papieren liggen in de kast, het is allemaal geregeld. Ik heb het niet meer nodig. Het kan gebeuren dat u binnenkort mijn naam hoort noemen, of dat u ergens over mij leest. Dan is het niet gelukt. Dan heb ik verloren. Maar dat is niet erg. Wie nooit heeft willen vliegen, heeft niet het recht te vallen.’

 

Advertentie